(मुर्झाएको वसन्त)
मन कुँडिएर आँखाहरू रसाउँदा
बर्सन्छ तेजाबी रोदन !
फूलका डाँठहरूमा
कमलपित्तका जीवाणु छिरेर
सेतो र धमिला धुँवाहरूका
कवज भिरेर बादलका सेनाहरू
डुल्दछन् खुर्खुरे पहाडहरू तिर
छ पहाड तम्किएको
आद्रता सोसिएर रन्किएको
तै
सुकेनासले गलेको शरीर लिएर
कस्सिएको छ वसन्त
ऋतुचक्रको रोटेंपीङ् घुमाउन।
उक्लिएको छ डाडाँका टाकुरातिर घाम
लुछेर वनवृक्षका हरिया खुसीहरू।
चराहरूका प्रथम गीतहरू
शावक पोथ्राहरूका प्रथम नाँचहरू
घुम्ती र मोडहरूका नदीसुसेलीहरू
छन् उदास,नीरस र पट्यार लाग्दा।
सुकेका झर्नाहरूमा मरेका लेउका प्राप्राहरूको मृत्यूमा
स्वमं मरेको छ समय।
दौडेको छ समय वसन्त विहिन भएर
त्यसैले त यो मध्य वैशाखमा
रोइरहेछ क्वैली
काफलका बुटाहरूले छन्
नुनका ढिक्का फलाएका।
म भने
जीवन र जवानीको कामना गरिरहेछु।
सुतेर मृत्यु शैय्यामा
पन्छाउँदै मेरा शव माथी
मुर्झाएका सयपत्रीका थुंगाहरू
हसक्क गन्हाएका पारिजातका फूलहरू
र सबै संवेदनाका अन्त्य गर्दै
दन्किरहेछन् काला ज्वालामा
श्रीखण्डका डाँठहरू।
म त्यही चितामा जलिरहेछु।
जल्दै कामना गरिरहेछु
जीवन र जवानीको।
समाप्ति सबैको र
प्राप्ति मेरा निकट आफन्तहरूको।
किनकी वसन्त मुर्झाएकोछ।
-गैंडाकोटका कवि एकदेव घिमिरेको भर्खर मात्र बजारमा आएको कविता संग्रह चिसो बाकस संग्रहमा संग्रहित कविता ।
सम्बन्धित खवर
